Waarom dit boekwerkje?

Wat je zo dadelijk zult lezen is niets minder dan een vitale boodschap voor elke Zevende-dags Adventist. Zonder twijfel is dit een van de meest belangrijke artikelen die Ellen White ooit heeft geschreven. In haar ope-ningszin, schrijft ze zonder schroom of blaam dat God “een conflict heeft met Zijn volk.”

Met Zevende-dags Adventisten?
Ja!

Over welk onderwerp?

De boodschap die wij behoren te verkondigen aan deze wereld!

Dit artikel werd het eerst geplaatst in the Review and Herald, op 23 december 1890, met als titel; 'Be Zealous and Repent' Ellen White deed een sobere oproep voor Zevende-dags Adventisten en hun on-geloof in de boodschap van “Christus onze rechtvaardigheid.”

Een klein historische achtergrondschets is belangrijk om eerst met jullie te delen, alvorens je dit artikel zult gaan lezen.

Vlak na de ‘Grote Teleurstelling’ van 1844, werd deze glorieuze waarheid hersteld die God had boodschap gegeven aan de Ad-ventbeweging, en langzamerhand werd deze slechts bezien als een lijst van leerstellige argumenten, zondere enige inhoudelijke verbintenis met het goede nieuws van Gods wonderbaarlijke liefde en reddende genade. Al vanaf 1852 - toen de beweging nog jong was en slechts bestond uit enkele duizenden leden - begon Ellen White de boodschap van brief aan de gemeente van Laodicea (Openbaring 3), toe te passen op Adventisten:
“De woorden toegeschreven aan de kerk van Laodicea, beschrijven perfect hun huidige conditie” (Re-view and Herald, 31 december 1852).

Enkele jaren later schrijft zij het volgende:
“Er werd aan mij getoond dat de getuigenis aan Laodicea toe te schrijven is aan het volk van God in de tegenwoordige tijd en dat dit ook de reden is waarom er op dit moment niet een groter werk gedaan wordt. Dit komt door te toegenomen harden van hun harten.’ (Getuigenissen aan de gemeente, deel 1)

De boodschap aan Laodicea, beschreven in Openbaring 3:14-22, biedt ons een goddelijke diagnose en geeft ons meteen een remedie. “de Getrouwe en ware getuige,” is niemand anders dan Jezus Christus zelf. Hij beschrijft een kerk dat zichzelf laat zien als “rijk en steeds rijker geworden en aan niets gebrek hebbende”, terwijl de situatie van Gods gemeente in werkelijkheid; “…ellendig, beklagenswaardig, arm, blind en naakt…” is. Ma-teriële rijkdommen is niet datgene waarmee het volk van God verleid wordt, maar - zoals je zo dadelijk gaat lezen – een gebrek aan; “geestelijke rijkdom, namelijk hun vergaarde kennis en wetenschap van de waarheid.” Zevende-dags Adventisten werden zo trots over hun eigen doctrines (leerstellingen) terwijl, in werkelijkheid, die ene waarheid dat elke andere waar-heid omhelsd, namelijk de volledigheid van Christus rechtvaardigheid - in zijn kracht - meer aan het verdwijnen was, door ‘de boodschap’ die men destijds verkondigde. Omstreeks het jaar 1888, ontbrak Christus en het evangelie in de prediking van Adventisten, zo overduidelijk dat God twee jonge mannen liet opstaan. Één was een tweede generatie Adventist en de ander een pas bekeerde om op een genadevolle manier in te grijpen, door juist de boodschap van Christus te verkondigen aan predikanten en kerkelijke leiders toen zij allen vergaderd waren tijdens een sessie van de Generale Conferentie. In een verbazingwekkende paragraaf beschrijft Ellen White zeven jaar later zowel het probleem die het Adventisme heeft overspoeld evenals de boodschap die God heeft gegeven als remedie om de situatie te doen laten omkeren.

“De Heer, in Zijn grote genade, heeft een zeer dierbare boodschap aan Zijn volk gegeven via de oudsten Waggoner en Jones. Deze boodschap was om meer prominent de Verlosser te laten tonen aan deze wereld, het offer die Hij bracht voor de zonden van de gehele wereld. Het liet de rechtvaardigheid door het geloof zien in haar volle zekerheid. Hij nodigde het volk uit om zich gereed te maken om zo de rechtvaardiging van Christus te ontvangen. Welke wordt gemanifesteerd in gehoor-zaamheid aan alle geboden van God. Velen hebben het zicht op Jezus verloren. Ze moeten hun ogen opnieuw richten naar Zijn goddelijk persoon, Zijn verdiensten en Zijn onveranderbare liefde voor de menselijke familie. Alle kracht die gegeven werd in Zijn handen, zodat Hij, Zijn rijke gaven kan geven aan de mensheid.

Zodat Hij Zijn onbetaalbare geschenk van Zijn eigen rechtvaardigheid, inwoning kan maken in de mens. Dit is de boodschap die God bevolen heeft om te geven aan deze wereld. Het is de boodschap van de derde engel, welke verkondigd moeten worden met luide stem, én vergezeld moet gaan met de uitstorting van Zijn Geest in al Zijn volheid (…) De boodschap van het evangelie van Zijn genade was aan de wereld gegeven in een duidelijke en op een onderscheidende wijze, zodat de wereld niet langer zou zeggen dat Adventisten alleen spreken over de wet, de wet, en niet leren of geloven in Christus.” (Testimonies to Ministers, pp 91-92).

De adventistische boodschap moest opnieuw herkadert worden in het licht van:
• “RECHTVAARDIGING DOOR GELOOF”
• “CHRISTUS RECHTVAAR-DIGHEID”
• “ZIJN VERDIENSTEN”
• “ZIJN ONVERANDERLIJKE LIEFDE VOOR DE MENSE-LIJKE FAMILIE”
• “DE ONBETAALBARE GE-SCHENK VAN ZIJN EIGEN RECHTVAARDIGHEID, VOOR DE HULPELOZE MENS”

Deze “boodschap van onschatbare waarde”moest;
• “DE BOODSCHAP ZIJN DAT GOD VERKONDIGD WILDE HEBBEN OVERAL TER AARD.”
• “MOEST VERKONDIGD WORDEN MET LUIDE STEM”
• “MOEST SAMENGAAN MET DE VOLLEDIGE UIT-STORTING VAN ZIJN GEEST”
• “HET EVANGELIE VAN ZIJN GENADE”
• “MOEST GEGEVEN WORDEN AAN DE KERK IN DUIDELIJKE EN BEGRIJPBARE BEWOORDINGEN”
Wat werkelijk verbazingwekkend was, is dat deze boodschap veel weerstand kreeg van de toenmalige Adventistische leiderschap – voornamelijk Uriah Smith (redacteur van the Review) en G.I. Butler (de voorzitter van de Generale Conferentie) – geen deze leer géén warme acceptatie. Zij gaven blijk van hun ongenoegen door de vertolkers van deze boodschap aan te vallen met tegenargumenten en deden dit op een zeer arrogante toon. De leiders wilde uitleg en wanneer deze kwam, werd deze compleet genegeerd en men ondervond nog meer tegenwer-king. Ellen White deed haar beklag over de ontstane situatie:
“Het gebrek om van bestaande opinie af te wijken en om de waarheid te aanvaarden, was voor een grote schare van oppositie die zich in Minneapolis manifesteerde, de reden om tegen de Boodschap van de Heere, die gebracht werd door de broeders Waggoner en Jones te keren. Door het toenemend ongeloof van de oppositie, slaagde Satan erin om ons volk afzijdig te houden van de bood-schap voor deze tijd.

De speciale kracht die God ver-langde te geven, in een mate niet eerder vertoond aan Zijn kinderen, (door middel van de inwoning van de Heilige Geest), zou niet gegeven worden. Het was de vijand die hen weerhield in het ontvangen van die bijzondere gaven en talenten, welke hun aangereikt zou worden om de boodschap [voor deze tijd] aan de wereld te verkondigen, net zoals de apostelen dat met kracht verkondigden, na die bewuste Pinksterdag. Dat licht is ons gegeven om de gehele wereld te verlichten met Zijn glorie. Het is juist het ontvangen van die waarheden welke werd tegengewerkt, en door de handelingen van onze eigen broeders werd Gods boodschap in grote mate weggehouden van deze wereld” (1888 Materials p. 1575).

Dit kenschetst het mysterie van de patstelling binnen het Adventisme en het antwoord waarom Christus tweede komst zich laat uitstellen. Overwegende hoe serieus en zwaarwegend deze zaak is, moeten wij ons zeker niet laten verbazen.
Ellen White koos zorgvuldige deze woorden uit om met kracht, zich in deze zaak uit te spreken, in het artikel die je kunt lezen in deze brochure. Als u dit zult lezen neem in gedachten mee dat het onderwerp die ze bespreekt het volgende is, namelijk onze weerstand om als een volk de boodschap van Gods genade en liefde - die zich laat manifesteren in het geschenk van de Christus onze rechtvaardigheid – te delen met een in zonde ondergedompelde wereld als deze. Het is juist door ongeloof in het goede nieuws van rechtvaardigheid door geloof dat haar zo heeft volhardt om deze urgente boodschap met kracht te delen met haar geloofgenoten. Het moet gezegd worden dat ze vertrouwen bleef houden in de verkondiging van die boodschap, zelfs als zij een zeer krachtige berisping geeft aan Gods gemeente wat betreft de boodschap van het volk wat leeft in de tijd van de gemeente Laodi-cea.

Als slotpleidooi van haar boodschap voor Gods gemeente, roept ze onomwonden op dat de luide roep van de derde engelboodschap, uiteindelijk aan heel de wereld gegeven zal worden in al haar volheid. “Één zaak zal overwinnen, één onderwerp die elke andere zal doen verstommen – Christus onze rechtvaardigheid.” Op basis van de geïnspireerde diagnose welke wij zo dadelijk zullen lezen, kunnen wij zeker zijn, dat totdat deze boodschap – het evangelie van Gods genade, zijn onveranderde liefde voor de mensheid. Christus onze rechtvaardigheid – het allesomvattende thema wordt van Adventistisch prediking en ervaring, wij zullen doorgaan om geestelijk zwak te zijn en blijven. En zo ineffectief blijken te zijn op het gebied van evangelisatie. Echter het moment dat wij onze ogen toewenden naar Jezus en beginnen te verkondigen dat het geschenk van Zijn recht-vaardigheid de enige hoop is voor zondaars, dan pas zal de volle kracht van de Heilige Geest komen op ons als Zijn volk en zal de aarde worden verlicht met de glorie van Gods prachtige karakter van liefde.

Met deze historische achtergrond in gedachten, laten wij serieus aandacht schenken aan het gehele artikel welke wij hebben getiteld, Gods bedroefd hart.