Naar huis gaan...
Het was weer eens druk en leuk weekend, vrijdag ben ik samen met Elma de stad ingegaan om nieuwe kleren voor haar te kopen en toen we samen hadden gevonden, waar ze naar zocht... was het resultaat er ook na... ze ziet er weer fantastisch uit.
Zaterdag was de doopdienst in Gorinchem, het was een emotionele dienst en na afloop kwamen er een aantal bezoekers (niet-Christenen) naar mij toe om te zeggen dat ze nooit hadden gedacht dat een kerkdienst ze zou aanspreken. Heerlijk om te horen dat er nog steeds mensen zijn die, aangeraakt worden door de dingen die in kerk worden gedaan en gezegd. Gelukkig maar want er zijn steeds meer mensen (zelfs in de kerk) die twijfelen aan de nut en noodzaak van 'kerk' zijn.
Het is mooi om te zien dat er nog steeds mensen zijn die bereid zijn, te beginnen bij het begin... en zonder gelijk 'te preken'', volgens mij is het begin nog altijd bij Jezus. Het afgelopen weekend na alle voorberereidingen voor de doopdienst, het preken, het kletsen met bezoekers, vrienden en familie van de dopelingen. Moest ik regelmatig nadenken over een stukje proza die is geschreven door Marjoire Lewis-Lloyd van het boek Faith on Tiptoe en welke afgelopen vrijdag in onze brievenbus belande.
"Het is in de avond, mocht de hemel een avond hebben. Twee personen wandelen - stilletjes - over de gouden straten. één van hun herkennen wij meteen, als de Meester. De ander - die ander moet wel de engel Gabriël zijn. Tijdens hun wandeling door de meest prachtige omgeving die je maar kunt bedenken...
Maar die schonheid lijkt aangetast door een vreemde stilte van deze twee personen. Ze komen in een groot gedeelte van de stad die nog onbewoond is. Waarom het zo is, is moeilijk om te bevatten. Want de huizen die je ziet saan zijn prachtig, meer dan woorden ooit zouden kunnen beschrijven. De terassen, de parken van prachtig groen, de rozen tuinen, die rijkeljke bloeien, zouden tranen van vreugde op elk kind van God brengen, die de schoonheid zou kunnen mogen aanschouwen.
Uiteindelijke breekt Gabriël de stilte...
"Meester," zegt hij, "alles wat komt van Uw handen is goed. En deze huizen zijn daar geen uitzondering op ze zijn fantastisch - op een manier zoals alleen U e kunt maken."
"Ze zouden prachtig zijn, "is het antwoord van de meester, "als ze niet leeg zouden zijn."
Er is weer een stilte, en weer spreekt Gabriel. "Meester", wanneer is het uw plan om ze naar huis te brengen? "
"Nog niet," antwoordde Hij. En dan zegt hij zachtjes, met een treurige blik op Zijn aangezicht, "Nog niet."
"Maar was u niet van plan hen te gaan halen, jaren geleden?"
"Ja." Zijn verdriet lijkt te verergeren.
Gabriël pausseert voor een moment, als Hij kijkt naar de afdrukken van de nagels in de handen van de Meester. Dan brengt hij beide gewonden handen in zijn eigen, als hij de machtige naam aanbidt. "Jezus, U gaf zoveel voor hen." Gabriël zegt niets meer, want zelfs een engel kan niet de woorden vinden om adequaat de oneindige liefde te kunnen beschrijven.
De tranen begonnen nu vloeien van de wangen van de Meester. Zijn telleurstelling is zo groot dat zijn intensiteit niet beschreven kan worden. Ten slotte beweegt Hij richting de lege huizen voor Hem, zegt Hij de volgende woorden;
"Gabriël, willen zij niet huiswaarts keren?"
Dit is een prachtige voorstelling van een wachtende Heiland, die blijft wachten tot al zijn kinderen een keuze maken (definitieve) voor of tegen Hem.
Ik wil naar huis, Elma wilt naar huis en afgelopen sabbat zijn er weer dopelingen toegevoegd aan de gemeenschap van gelovigen die huiswaarts willen keren. En dan heb ik het niet over huizen van hout of beton of staal.
Maar huizen in het Nieuwe Jeruzalem, gebouwd door de Meester... Jezus Christus zelf.
Ik wil naar huis..! jij ook?
