17-06-2004 "Intensive Care"
Intensive Care
Vandaag ging het helemaal mis. Ik bleef spugen. Ik zweette mezelf leeg. Ik droogde uit. Ik dacht bij mezelf Heer niet weer, niet weer. Dood en doodziek werd ik. Niets wat ik at, drank, aan medicijnen innam bleef binnen. In allerijl had mijn lieve moeder de huisarts gebeld. Binnen enkele minuten kon ik samen met de buurman in de auto naar het Ziekenhuis, naar de spoedeisende hulp.
17 juni 2004
Als je vaak naar "ER" kijkt, dan denk je dat de spoedeisende hulp, echt snel is... dit is de tweede keer dat ik op de spoedeisende hulp lig en het duurt en het duurt maar voor, 3 uur voordat er ook maar 'echt' actie werd ondernomen. Ach ja. Toen de trauma-verpleegkundige mij vertelde dat ik naar de Intensive care moest schrok ik wel even, er was geen plaats op de IC en men stuurde mij naar de hartbewakings afdeling, blijkbaar had ik een hart-rimte stoornis en ademhalings problemen. Gelukkig was ik de hele tijd bij kennis en kon ik met de artsen overleggen wat de beste behandelmethode voor mij zou zijn.
Gelukkig was de Here met mij gedurende dit gehele drama.. ik hoefde niet lang te blijven op te intensive Care Unit, binnen een dag was is zo snel opgeknapt dat ik naar de verpleegafdeling mocht. Men keek verbaasd, alle stoornissen, het hart, alles herstelde zich zo snel alsof er nooit wat gebeurd was. En dat met een minimum aan onderzoek en medicamenten. God is zeker groot.
Maar waarom deze gebeurtenis? Waarom naar het ziekenhuis.. God wilde mij weer wat duidelijk maken.. en serieus ook nog. Ik moest Intensieve zorg krijgen.. van God. Tijd nemen met God en opnieuw bepalen wat Hij wil in mijn leven. blijkbaar was ik van koers gedwaald en moest ik gedwongen naar de juiste weg terugkeren. Ik was bezig met het maken van enige radicale keuzes in mijn leven en ik deed het in mijn eigen 'trage en bedachtzame' tempo. Blijkbaar wil God ACTIE zien. En nu stuurt de Almachtige mij terug naar de meest hulpeloze staat die je kan hebben als mens in deze wereld. Naar het ziekenhuis, overgelaten aan de deskundigheid van artsen, de zorgzaamheid van verpleegsters en de beschermde omgeving van het ziekenhuis. Ik moest weer volledig voor de volle 100% vertrouwen op God en God alleen.
Wij hebben allemaal, ooit eens in onze levenstijd nodig voor intensieve zorg van God. Alles moet radicaal worden aangepast, bijgesteld en veranderd. Althans als je wil leven volgens Zijn wil en aangezien het mjin wil is om dat te doen. Heb ik geen probleem om door God weer op het juiste spoor te worden gezet.
Ik schrik fysiek van het woord IC. Ik schrik van een ziekenhuisopname, Ik schrik als andere beslissingen over mij nemen over leven en dood. Maar ik ben God dankbaar dat Hij nog steeds voor mij zorgt. Afhankelijk zijn van de Almachtige is geen zaak van onmacht, maar een teken van macht en majesteit van God en God alleen.
