.

Een apart volk?
De waarheid over sekten en religie

Door Michael D. Peabody, Adventist Review editie 1520, 2003

Er branden kandelaars in de grot, als iemand het offer klaarmaakt. Het geit is gebonden aan het altaar net als een spreuk van een Heks. Buiten de grot een paar straten verder, schijnt de zon als de wolken zich prachtig opstapelen. De bloemen zijn vol in bloei in het voorjaar en dan hoor je de deurbel.

"Hallo, ik ben hier om goede adventisten als jullie te bezoeken." Het is een net uitziende man die een bijbel vast houdt. "Wat zou jij ervan vinden om lid te worden van de perfecte kerk?" "Natuurlijk, dat zou ik wel heel leuk vinden," reageer jij vervolgens, terwijl je nadenkt hoe fijn dat wel niet zal zijn. Jouw kerk kan zeker wat werk gebruiken."

"Kom naar een bijeenkomst wat wij houden. Sommige van jouw vrienden van de kerk zullen hier zijn."

Je arriveert vroeg om een aantal anderen zien die je kent, en daarnaast enkele onbekenden. De man die je hebt ontmoet noemt bijbelteksten en ander materiaal om te vertellen dat jij een zondaar ben. Geen probleem daarmee. Daarna gaat hij verder hoe Christus onze voorspeld is en dat Christus zonden kan vergeven en daarom kunnen wij zonde vergeven. Hij praat voor enkele minuten. Je hebt het nog nooit op deze manier gehoord, maar het klinkt alle plausibel.

"Ik ben hier om jullie te vergeven," zegt hij ineens abrupt." Je moet je zonden aan mij bekennen, nu op dit moment!"

Jij kijkt om je heen en je bent gealarmeerd van het feit dat jou eigen vrienden, die altijd als verstandige mensen bekend stonden, blijkbaar in gingen op het vreemde verzoek en men begon hun zonden te bekennen, luid en duidelijk. Je loopt naar de deur als de stemmen van de mensen die je dacht te kennen, de ruimte gingen vullen met hun verhalen van fouten enen tekortkomingen. Op een later tijdstip kom je erachter dat sommige van je vrienden hun families hebben achter gelaten om te wonen in een kampement.

Wat is een sekte?

Het is makkelijk om te denken aan een satanische groep als een sekte, maar meestal is een sekte een ‘normale' organisatie of lijkt zelfs veel op een Christelijke kerk.

Normaal gedefinieerd is een sekte,"een religie of een religieuze groep die wordt beschouwd als extreem of vals, waardoor zijn volgelingen vaak leven op een onconventionele manier, vaak onder leiding van een autoritair, charismatische leider zoals, Jim Jones, Charles Manson, of David Koresh. In de meeste gevallen zal een paar punten tot zeer belangrijke principes verheffen en kweekt een atmosfeer van "zij tegen ons", mentaal wordt de rest van de wereld beschouwd als "onwaardig" of "ongelovig."

De leerstellingen van de leider van een sekte, wie vaak zichzelf een Messias rol toe eigent wordt vaak omschreven als een absolute waarheid en overschaduwt de bijbelse waarheid. De leiders drukken bijzondere druk uit om de leden, waardoor zij vrienden en familie moeten verlaten. De meeste onderwijzen dat redding alleen wordt bereikt door het volgen de onderwijzing of methoden van de sekte of de leider. De verkrijgen kracht en macht wanneer mensen hun verstand en geloof overgeven en de mogelijkheid verliezen om kritisch te evalueren wat zij hebben geleerd.

De meeste sekteleden hebben nooit gezegd, "vandaag ga lid worden van een sekte." Het proces gaat langzaam en geleidelijk. In eerste instantie is de persoon sceptisch over de leerstellingen. Maar dan door plausibele verklaring in logica, is een persoon toegetrokken naar een plek waar ze serieus overwegen van de leider zegt wel of niet de waarheid is. Ongeacht hoe onwaarschijnlijk het allemaal mag klinken.

Nieuwe bekeerlingen kijk naar andere leden in de groep als voorbeelden en de reden dat de leerstellingen wel waar moeten zijn. Het woord verliest al snel zijn onafhankelijk waarwerk als sekteleden, kijken naar de onderwijzingen van de sekte leider voor leiding en sturing in het leven.. Wanneer het proces zich voltooit heeft, dan is een sekte lid bereid om alles te doen tot zelfs zelfmoord voor de leider.

Enkele maanden geleden waren er berichten over "Adventistische sekte Ouders bestraft voor doodslag" Twee Adventistische ouders in Nieuw Zeeland waren veroordeeld voor 5 jaar nadat ze hun kind lieten sterven omdat ze hem medische behandeling onthielden op de gronden was dat het wijsheid was de "het Satans weg was" en dat hun zoon gebrek aan Vitamine B12 kon worden verholpen door "gebed, kruiden en groenten." Vitamine B12 es meestal gevonden in vlees, vis en melkproducten.

Adventistische bestuurders reageerde meteen om deze PR ramp te vermijden door te vertellen dat deze mensen niet de leerstellingen van de kerk volgenden, maar handelden om eigen initiatief.

Dit verhaal heeft mij aan het denken gezet. Ten eerste, ik kan het niet begrijpen dat intelligente mensen hun kind een verschrikkelijke dood kunnen laten sterven. Ten tweede, verbaasde mij dat onze kerk vaak in een positie wordt geplaatst om zich te verdedigen tegen de bijzondere handelingen van niet gebalanceerde individuen, van deze ouder tot de Branch Davidians en allerlei groepen tussen in. Begon ik mij af te vragen waarom zoveel leden in mij denominatie aangetrokken zijn tot zulk vreemd geloof.

Zoekers naar de waarheid vanaf het begin.

Geboren uit de grote teleurstelling van 1844 en de nadruk leggen op het profetische "Einde der tijden", begonnen Adventisten historisch gezien hun toekomst te zien in het licht van de eschatologie met demoniche, symbolische monsters en wetten van draken. De blijde hoop van de Tweede Komst is bekeken door een bloederige prisma in een tijd van problemen en haar tragedie en de ultieme victorie.

Adventisten zijn nederige en nauwkeurige studenten van de bijbel die grondig zoek in haar pagina's voor tekenen van gezegende hoop. We lezen ook profetisch geïnspireerd boeken voor diepere betekenis. We geloven dat Gods waarheid in beweging is en dat wij open dienen te zijn om meer te lezen over Zijn wil als het openbaard word. Het idee dat God steeds Zijn wil openbaart is onderdeel basisgeloof.

Het probleem komt naar boven wanneer wij openstaan voor nieuwe ideeën is getemperd door de pragmatisme van kritisch denken en de toepasbaarheid van schriftuurlijke beschermingen. Wanneer Adventisten een nieuw idee horen, de eerste reactie is niet het meteen verwerden, maar een kans om zichzelf te presenteren. Als het maar mondjesmaat wordt ondersteund door Bijbel, dan voelen wij ons schuldig als wij een aanval erop uitvoeren, wan misschien kunnen wij de deur sluiten op wat God ons probeer te vertellen.

Helaas, Satan is niet zo duidelijk dat hij rondloopt in een rood pak met een staart. Om een vaak gebruikte zinsnede aan te halen, "de duivel is in de details." en alleen individuen met een basis in bijbelse waarheid kunnen ontdekken wat er gebeurd. Satan is daar tussen verkeerd aangehaalde Bijbelteksten en geschriften die uit context zijn gehaald om zeer verwarrende berichten naar buiten te brengen.

Vreemde uitspattingen zijn niet iets nieuws voor Adventisten. In de vroege dagen was de dynamiet aangevallen door een aantal vreemde ideeën variërend van pantherisme tot de "heilige vlees" beweging. Een van de oprichters van het kerkgenootschap Ellen White, confronteerde deze bedreigingen direct door al haar geschriften. Om precies te zijn sprak ze specifiek over hoe sektarische valsheden mensen kan verstikken?

Door te beginnen op verkeerde uitgangspunten en dan alles proberen te vinden om te bewijzen dat de leugen de waarheid is. Verweven met de waarheid is ook de leugen, maar het leid ons niet naar zomaar een bepaalde actie en dat is waarom mensen worden misleid. Om te kunnen leiden en om kracht te krijgen, gebruiken ze Satans methoden om hun eigen principes te rechtvaardigen. Ze verhogen zichzelf als superieuren alsof ze vertegenwoordigers zijn van God, maar het zijn echter valse afgoden.

In de vroeg Adventistische gemeenschap waren leiders nadrukkelijk bezig om kerkelijk "standpunt" te omschrijven dat duidelijk zo weer geven waar wij stonden op diverse theologische onderwerpen. Echter, volgens mij eigen onderzoek werd rond 1900 sommige leiders een autoritaire actie uit te voeren om reinheid te bereiken door controle. Dus begonnen ze leden te vertellen wat ze moesten doen, wat goed en fout was, hoe te gedragen en zelfs te kleden. Principes die eerst werden gebruikt door individuele leden werd verheven tot regels voor gedrag.

Principes veranderen niet, maar de standaard die ze reflecteren veranderen met de tijd. Er was zelfs een trend onder sommige autoritaire personen om de nadruk te leggen op externe karakteristieken omdat ze zo makkelijk konden worden gecontroleerd. In adventistische scholen was en roklengte nagekeken voor haar kortheid. De haar van mannen werden nagemeten voor de lengte. De regels waar net als elke andere conservatieve school campus, maar eerder dat er werd gezegd dat ze de regels van de school waren, konden sommigen niet weerhouden door te zeggen dat deze uitwendige regels dezelfde status hadden als de tien geboden. Het resultaat is dat er verwarring kwam.

Aan de andere kant zijn academische sceptici die niet-allen kritiek hebben op het fundament van het Adventist zijn, maar zelfs op het Christendom in het algemeen. Deze onderwerpen waren bijvoorbeeld Schepping en de wonderen van Christus. Mensen werden aangemoedigd om de geschriften ter discussie te stellen, wanneer het in conflict kwamen met de wetenschappelijke en geseculariseerde geschiedenis van de dag. Deze verdraaien kan het beste als volgt worden omschreven; "Sompig dachten dat bewijs of intellectueel begrip konden ontdekken en superioriteit om de gedachten te kunnen zinspelen om zo te kunnen ontdekken wat waarheid is. Ze gaan over om subtiel met het onderwerp om te gaan. Of te spelen met worden. Ze nemen een verkeerde voorsprong door het stellen van bepaalde vragen. Wanneer zij met hun vragen goed zijn beantwoord, zullen ze het onderwerp veranderen en een ander punt aannemen om maar niet de waarheid te hoeven bevestigen.

In beide situaties, wanneer het autoritair persoon is of een scepticus, deze mensen zijn bemoedig om hun eigen geloof hoger te achten of die van ander individuen dan dat van de bijbel. Het ultieme effect van zowel autoritisme alsmede onverantwoorde skeptisme is een gebrek in vertrouwen in je eigen redding door Christus. In realiteit, geloofde Ellen White dat "je niet moet zeggen dat je zegt, ‘ik weet niet of ik wel gered ben.' Als je gelooft dat Jezus is persoonlijke verlosser is? Als je dat gelooft, dan weest verheugd." Toch blijft het een feit dat er zoveel verwarring is over dit onderwerp en dat iets niet minder dan een tragedie.

Hoe ga je met de waarheid om

Wanneer het gaat om de waarheid, kan iemand niet vertrouwen om het geloof of de opinie van anderen ongeacht hoe gekwalificeerd wij hen mogen achten. "Als het gaat over geweten van de ziel dan moet die onaangetast blijven. Niemand mag controle en macht uitoefenen over iemand anders gedacht, door ze beoordelen of te zeggen wat je wel of niet mag doen. God geeft elke ziel de vrijheid om te denken, en om zijn eigen geweten te volgen. "Elk van ons moet zich verantwoorden tegenover God." Niemand heeft het recht of zijn eigen individualiteit te mengen met die van een ander. In alle dingen waar het gaan om het principe, "Laat elke man overtuigd zijn in zijn eigen gedachten."

Het is duidelijk te zien hoe toegewijd degene die een levende relatie hebben God. Echter, het lijkt er op dat we veel te veel tijd besteden als een kerk door kleine onderwerpen te bediscussiëren en de wanneer wij het hebben over belangrijke principes, dan laten we ze liggen. Bijvoorbeeld, in plaats dat we bezig zijn om uit te leggen over de principes van economische rentmeesterschap en kinderen motiveren hoe ze deze principes kunnen toepassen in hun eigen levens, zo verbieden wij kinderen om juwelen te dragen. Het is een feit dat door te zeggen "Doe het niet," geven wij de indruk dat hij een zonde is om juwelen te dragen, maar er wordt niet geleerd om de principes uit de dragen die ten basis liggen van de regelen. Als een gevolg, komen wij in de vreemde situatie als een ouderling rijdt in een Mercedes met een dure gouden pakketje die verteld aan een jong kind dat ze niet een 2 dollar kosten plastic armbandje mag dragen naar de kerk.

Het gevolg van het alleen hebben van regels is wel os niet het toepassen van de principe. IN 1992, bijvoorbeeld, het bestuur van een Adventistische Universiteit had genoeg klachten gehoord van leraren en studenten over de regel dat het niet toegestaan is om juwelen te dragen. De meeste leraren konden de redenen voor de regel niet verklaring en reden
dat dat gebeurde was dat het simpelweg niet begrepen werd, want vele studenten negeerde de regel wanneer zij thuis waren of in het weekend. Het onderwerp werd een discussie punt omdat de studenten het punt koppelden aan het idee dat de kerk geloofde dat een zaak van redding en verlossing was. Het bestuur nam een poging en gaf studenten het individuele recht om een keuze te maken door wel of geen juwelen te dragen. Zeer interessant vanaf het moment dat de studenten mochten kiezen, werd het onderwerp blijkbaar minder belangrijk dan het leek te zijn.

Wanneer wij verzuimen om onze kinderen te leren dat zij voor zichzelf kunnen denken en handelen op hun eigen overtuigen op kleine punten, en we sturen ze in de wereld gewapend met kleine regels, maar slecht voor bereid op de eeuwige principes als nieuwe situaties zich voordoen. Degene die hun voor hun proberen te denken, maken deze jongeren kwetsbaar als potentieel slachtoffer van regels van gedrag en wanneer dit eenmaal verdwijnt als ze ouder zijn, zijn ze spiritueel zwak.

Wij zijn wij?

Er zijn zoveel geruchten die constant de ronde doen over Adventisten. We worden vaak verward met denominaties die buiten het zichtsveld van Protestantisme wanen, zoals de Mormonen en de Jehova's Getuigen. Sommige mensen labellen Adventisten als een sekte.

Sommige Adventisten voelen zich blijkbaar oncomfortabel als hun ideeën aangevallen worden. Maar juist het feit dat vandaag de dag er zoveel verschillend standpunten in de kerk zijn over tal van punten is het bewijs van onze theologische en Academisch veerkracht. We zijn geen sekte dat vertrouwd op het gedrag van autoritaire leiders maar laat zich leiden door Gods woord alleen.

We erkennen dat god ons apart heeft gezet als een ‘bijzondere groep' om Zijn doelen te bereiken als wij op weg gaan naar de Tweede komst. Maar we voelen ook de enorme druk om minder geïsoleerd te lijken, meer vriendelijk en een beetje normaal. Het is moeilijk om als inwoner van deze aarde te leven, terwijl wij met onze hoofde in de hemel bevinden. Het is moeilijk voor degenen die nooit zelfstandig het geloof te beleven.

Wanneer het komt over hetgeen wij geloven, kunnen wij het niet toelaten om anderen te geloven oever wat ze zeggen zonder zelf te onderzoeken. Onze geloof moet vergeleken worden en moet waar zijn volgens de Bijbel. En vooral weten waarom is zeer belangrijk is juist belangrijk. Christenen moeten meesters zijn in voorzichtig luisteren en onderwerpen casu per casu evalueren, wanneer wij de geschriften toepassen in nieuwe situaties, en niet vertrouwen op een antwoord voor alles. Het is juist de mogelijkheid om te analyseren, gekoppelde aan een hechte relatie met God, dat mensen weerhoudt om te vallen aan de intellectuele slavernij van sekten.

Mw. White zegt "Wanneer wij vertrouwen op de leiding van menselijke autoriteit, zal niemand komen tot de reddende waarheid... We moeten Gods woord zelf bestuderen en bidden voor de verlichting van de Heilige Geest."

De Berea-gemeente in de Nieuwe Testament laat de beste voorbeeld zien hoe wij met de waarheid en doctrine om moeten gaan. (Hand 17:11)

Ware religie is een combinatie van individueel geloof, actie, begrip en vertrouwen op de kracht van God.