Standvastig, vastberaden en heldhaftig!

Standvastig, vastberaden en heldhaftig!
3 oktober 2011 om 16:01

Afgelopen weekend had ik het genoegen om aanwezig te zijn bij het jongeren symposium, van ATS-Nederland, met als thema het volgen van Jezus, en het maken van keuzes in ethische dilemma’s. Spreker was prof. Dr. Kis, Ethicus een theoloog verbonden aan Andrews University in Amerika. Ik had het nederige voorrecht om hem te mogen vertalen tijdens de kerkdienst van afgelopen sabbat.


Onder de indruk
Ik ben zo onder de indruk van zijn getuigenis, dat ik deze blog eens uitgebreid over iemand anders schrijf dan over mezelf. Samenvattend kun je zeggen, wees standvastig, vastberaden en heldhaftig in je persoonlijke relatie met God.

Standvastig
Dr. Miroslav Kis woonde in de periode net na de WOII in Joegoslavië, dat toen onder communistisch bewind stond. Als sabbatvierders hadden ze het niet breed, maar ze waren dankbaar voor alle zegeningen, ook als was het slechts voor maanden, maar één maaltijd per dag.

De school waar de toen 8-jarige Miroslav naar toe ging, was een school zoals je die in het toenmalige Joegoslavië overal tegen kwam. Men wist dat de familie Kis, adventisten waren en die zich vasthielden aan die vreemde rustdag, net als de joden. De leraar wilde een daad stellen want voor hem was geloof.. “Opium voor het volk.” Op een zekere maandagochtend vertelde de leraar tegen de jonge Kis dat hij en zijn klasgenoten verwacht werden op school, aanstaande zaterdag. Hij zou eigenhandig het geloof uit Kis verbannen.

Elke dag voerde de leraar de druk op, zo erg dat hij tegen zijn moeder vertelde met welk dilemma hij te maken had. Zij zei tegen hem dat zij altijd van hem zou blijven houden. Of hij nu sabbat naar school ging of naar de kerk. “Het is een zaak tussen jou en God,” vertelde ze. Kis, jong als hij was dacht bij zichzelf… “Ik ga net als Daniël zijn of als zijn drie vrienden… Ik, ik ga niet naar school!”. En standvastig als hij was ging hij dus NIET naar school.

Vastberaden
Zondag belde hij zijn klasgenoten op om te vragen welke huiswerk opdrachten hij moest maken, voor de eerste lesdag van de week op maandag. Maar geen enkele student wilde hem voorzien van de benodigde opdrachten. Maandag op weg naar school, steeg de spanning bij Miroslav. Wat zou er gebeuren. Maar wat er die ochtend gebeurde oversteeg zijn verwachtingen. Een mede-klasgenoot zei zelfs… “jij krijgt enorme problemen.”

Men moest een bepaald mondeling proefwerk doen, en als je antwoord fout had… dan kreeg je een pak slag., op een plek naar de keuze van de leraar. Aangezien ze een bepaald soort dialect spraken, waar Miroslav niet compleet begreep waar de leraar op doelde kreeg hij de ene klap, na de andere kreeg. De kinderen begonnen te huilen hoe erg de leraar tekeer ging, angst ging door de klas. De leraar stond op het punt weer een vraag aan Miroslav te stellen, toen een klasgenootje zei, “en nu.. rennen.”

En Miroslav rende, terwijl de logge leraar achter hem aankwam en hij wist uiteindelijk onder luid gejuich van mensen op de straat te ontsnappen uit de handen van die verschrikkelijke leraar. Hij durfde bij thuiskomt niet aan zijn moeder te vertellen wat er gebeurde op school. Hij wilde zijn moeder niet vertellen dat onder de blauwe plekken zat. Maar de volgende ochtend moest hij toch naar school. Zijn moeder zag dat Miroslav koorts had en moeder besloot naar de huisarts te gaan.

Ook bij de huisarts weigerde Miroslav zijn kleren uit te doen. De huisarts vermoedde dat iets niet klopte en verzocht de moeder van Miroslav om de onderzoekskamer te verlaten. De dokter kreeg hem zover om te vertellen wat er daadwerkelijk gebeurt was, hij probeerde het bebloede ondergoed te ontdoen van Miroslav, maar het lukte nauwelijks, omdat hij op sommige plekken zwaar bebloed met diepe sneden verwond was. De wonden waar zo diep dat ze niet met een simpel zalfje alleen afgedaan konden worden. Na enkele dagen thuis te hebben gezeten.. moest Miroslav toch naar school en op de donderdag zei de leraar; “… het is binnenkort zaterdag, ben je ook present?”

Hij had er geen zin in.. om weer geslagen…; “hoezo vastberaden zijn voor de Sabbat, als Sabbatvieren zorgt dat je wordt mishandeld. “ Terwijl de kerk voor hem bad dat hij kracht mocht ontvangen van omhoog, deed hij een tegen gebed, zodat hij gewoon naar de kerk kon gaan. Zijn moeder zei, vlak voor het slapen gaan, dat elke keuze die hij zou maken een keuze zou zijn tussen hem en God. Maar de moeder van Miroslav zal altijd van hem blijven houden.
Vastberaden om niet te gaan… ging hij slapen. ’s Avonds kreeg hij een nachtmerrie, een stem gaf aan dat hij een verkeerde keuze aan het maken was. Dus de volgende ochtend besloot hij vastberaden, om toch maar net te gaan ondanks wat er gebeuren zo. Ook de volgende dag op zondag kreeg hij geen huiswerkopdrachten mee van zijn klasgenoten, erger nog. Niemand wilde met hem spreken. Hij voelde zich eenzaam, maar toch vastbesloten ging hij de daaropvolgende dag (maandag) naar school . Het was voor hem de langste wandeling (qua gevoel) naar school ooit.

Maar er was die maandag geen les voor de klas van Miroslav, de leraar was er niet ook de dinsdag niet. Tot op de woensdagochtend, toen verzocht het schoolhoofd, de klas om te verzamelen om te luisteren naar een mededeling. Wat bleek, 7 gezinnen hadden en de arts van Miroslav hadden de leraar aangeklaagd voor kindermisbruik. Miroslav hoefde niet bang meer te zijn. De leraar ging voor 2 tot 3 jaar de cel in. Hij was vrij, bevrijd door niet-gelovige, omdat ze zagen hoe iemand behandeld werd omdat hij opkwam voor zijn persoonlijke geloofsovertuiging.

Heldhaftig
Miroslav Kis, bleef standvastig en was vastberaden. Ondanks het lijden, bleef God dichtbij hem. Hij kreeg een ervan mee dat je op God kunt vertrouwen in alle omstandigheden. “God leidt ons aan Zijn Vaderhand, wat een trouwe God is Hij”

Echte helden zij niet mensen die iets doen wat de wereld zou verwachten. Echte helden zijn mensen die onder leiding van Gods Geest, meer vertrouwen hebben in Hem die ze niet zijn..., dan in hetgeen ze momenteel aanschouwen. Nu ik zelf wat vaker Bijbelstudie geef hoor ik steeds fantastische verhalen van gelovigen, die ontdekken dat een leven buiten Gods wil om.. geen optie is. Ik hoop en bid dat ik een krachtig gebeds- en geloofsleven mag blijven ontwikkelen, ondanks mijn stomme fouten en tekortkomingen. Een leven standvastig, vastberaden en heldhaftig