De laatste preek
Afgelopen zaterdag was ik op bezoek bij de internationale dienst van de Adventgemeenschap in Den Haag. Ik vind het altijd heerlijk om die 'oude' klassieke Engelstalige hymns te zingen. Maar wat het meest opzienbarende was die Sabbatdag, was de preek.
De voorganger sprak met de overtuiging alsof hij wist dat dit de laatste keer was dat hij op de kansel mocht staan en de gemeente de waarheden uit Gods Woord (de Bijbel) mocht verkondigen op die plaats.
Alles wat gezegd moest worden, werd gezegd. Hij sprak over bijbelstudie, gebedsbijeeenkomsten, verkondigen van de waarheid, de drie-engelen boodschap, openstaan voor Bijbelse profetie, de noodzaak om te getuigen van je geloof in je omgeving. Alles werd gezegd. Je kon aan alles merken dat hij gedragen werd door Gods Heilige Geest.
Het was een echte 'amen', 'preach it' en 'halleluja'-preek. Iets wat je vandaag de dag niet overal meer hoort als je naar de kerk gaat. De spreker moest zichzelf zelfs enkele keren verontschuldigen dat hij de boodschap zo duidelijk bracht. Maar voegde hij op een juiste manier aan toe.. "die boodschap moet verkondigd worden."
Terwijl ik daar zat, dacht ik bij mezelf, "wat zou ik zeggen als het de laatste keer zou zijn dat ik op een bepaalde plaats of gelegenheid de boodschap mocht brengen uit de bijbel. Wat zou ik zeggen?"
"Zou ik spreken over de wederkomst, of over de sabbat, de noodzaak voor evangelisatie of een waarschuwende boodschap brengen voor de gemeente." Ik vroeg mij af wat Gods Geest mij zou ingeven om te vertellen aan de mensen in die congregatie, die ik mag toespreken.
Ik moet toegeven dat ik op vele plekken in Nederland hebt gepredikt. Praktisch in elke Nederlandse provincie, behalve Drenthe, Friesland en Groningen. En ik ging er altijd vanuit dat mensen mij zouden uitnodigen om nog een keer terug te komen. Maar dat gebeurd helaas niet altijd.Toch hou ik elke keer als ik preekt er rekening mee dat ik nog een keer terug zal komen.
Aangezien je geen preek kan houden van een half uur of langer, kun je geen lange overdenkingen houden. Niet elke kerkgemeenschap stelt het op prijs als je meer dan 45 minuten een overdenking houdt. Dus je moet altijd overwegen welke pagina's van je overdenking je moet overslaan. Elke keer weer moet ik de overweging maken en bidden, "Wat moet ik weglaten?"
Terwijl ik zat te luisteren naar die preek van die voorganger.. dacht ik bij mezelf na, over al die plekken waar ik niet meer terug werd gevraagd. "Heb ik ze wel alles verteld?"
Veel mensen spreken mij erop aan waarom ik mijn laatste preek, in een bepaalde gemeente, geen vervolg kan geven. En vaak moet ik antwoorden.... pas als men mij weer een keer vraagt om te prediken.
Ik vraag mij nu af, of ik niet moet preken, net als die ene voorganger in Den Haag. Alsof elke overdenking, elke bijbelstudie, elk gebed. De laatste kan zijn die ik op een bepaalde plek mag doen.
Voor de sabbatsluiting (zaterdagavond) na de fantastische sabbatochtend en -middag besloot ik te kijken naar een preek van Baptistenpredikant Paul Washer. Mijn vriend en lekenprediker (Hensley Oosterwolde) attendeerde mij erop dat hij de boodschap brengt alsof het de laatste keer is dat hij ergens mocht preken. En vaak zijn zijn preken zo direct en zo confronterend dat hij niet voor een tweede maal ergens wordt uitgenodigd... maar de waarheid werd wel uitgesproken.
Nadat ik had gekeken naar de preek van deze Paul Washer en mijn ervaring in Den Haag, leeft bij mij stilletjes de overtuiging dat overal waar ik ben, ik zou moeten getuigen (onder Gods leiding uiteraard) alsof het de laatste kans is dat mensen kunnen luisteren naar de woorden van God die in de Bijbel staan.
Overal om mij heen dreigen mensen die liefde, genade en vergeving mis te lopen die God alleen kan bieden... Niet alleen buiten de kerk, maar zelfs mensen die jarenlang naar de kerk gaan.
Vaak denken wij in processen, en maken wij onszelf wijs; "Er komt altijd een moment wanneer ik kan getuigen van Jezus, nog 3 maanden wachten." Maar in mijn eigen leven heb ik gezien dat het vaak anders gaat. Ik ken mensen die het geloof aan de kant hebben geschoven, omdat anderen te lang hebben gewacht om de volle waarheid te brengen. Te lang hebben gewacht om in gedrag en houding te laten zien dat Jezus ook om hen geeft. Te lang gewacht om te zeggen, "Geloof, hoop en liefde, deze drie."
Er gaan mensen verloren voor de eeuwigheid omdat iemand mij had geleerd om eerst alle 30 stappen te vervullen, voordat ik mag zeggen, "Jezus houdt ook van jou".
Mensen wachten niet op de laatste preek. Mensen wachten op het eerste woord die zegt.. "Jezus is ook voor jou zondige weg, gestorven en op de derde dag stond hij op. Hij hield van je voordat je ook maar was geboren en die Jezus komt terug om je veilig thuis te brengen naar een nieuwe aarde en een nieuwe wereld."
In al mijn trainingen leerde ik dat de belangrijkste preek.. de laatste was. In de laatste preek moest je mensen uitnodigen om naar voren te komen en te vragen hun leven te geven aan Jezus. Maar helaas, helaas niet iedereen is aanwezig bij de laatste preek.
Nee, nadat ik afgelopen sabbat iemand laatste preek in een bepaalde plaats gehoord had, groeit bij mij de overtuging dat ik, maar ook anderen zouden moeten getuigen, alsof elk interactie met mensen, elke bijeenkomst die je houdt. De allerlaatste mogelijkheid is, die God geeft om aan de mensen in de zaal te kunnen zeggen, "Choose today whom you will serve".
Vanavond ga ik op mijn knieeën en vraag ik aan mijn Hemelse Vader, dat ik mag leven en spreken alsof elk contact die ik heb met mensen, dat laatste kans is om te getuigen van Jezus liefde.
Wie weet, zullen mensen roepen, "Amen", "Preach It" en "Halleluja". Niet omdat Riley alles zegt, maar omdat Gods Geest mij, maar ook de toehoorders inspireert, Om te luisteren naar een getuigenis of overdenking, alsof het de laatste mogelijk op aarde zou zijn om te gehoor te geven aan de Woorden uit het Heilige Boek, de ultieme liefdesbrief, de Bijbel.
