Ziekenhuis, Mambo & Smurfenvoeten!

Ik heb het weer eens voor elkaar... vanaf vandaag loop ik met een 'blauwe' gipsvoet rond. De dokters vonden dat ik 'gecorrigeerd' moet worden in de manier hoe ik loop. Dus werd er vandaag in het ziekenhuis enkele ingrepen gedaan die dat mogelijk moeten maken.

Eerst kwam ik bij een chirurg die wat overtollig eelt moest wegsnijden. Een vrolijke jonge vent... die de mambo draaide, terwijl hij met een scalpel mijn voet bewerkte. Ik kreeg echt zo'n St. Elsewhere, Grey's Anatomy gevoel. Een dokter die heel aan je lichaam zit terwijl de favoriete muziek van hem door de boxen van het theater schalen, inclusief met co-assistenten die vrolijk meedoen. Het is een ervaring op zichzelf. "Als het pijn doet... wil je even gillen.. dan weet ik wanneer ik moet stoppen", riep de arts over de muziek heen.

"Eeuh... dit is best gevoelig", zei ik tegen hem, maar waarschijnlijk kwam mijn stem niet boven de muziek uit. Gelukkig deed hij ze werk geconcentreerd want ik had na afloop nergens last van.. Maar de mambo...

Na afloop moest ik naar de gips kamer... zodat ik geforceerd een andere manier van lopen krijg.. een aardige verpleegkundige en tijdens de behandeling hadden we een goed gesprek. Totdat ik zei dat mijn vriendin ook een verpleegkundige is.

Toen werd ze vrijmoediger, "Welke kleur wil je hebben, roze, wit, blauw, groen, oranje", zei ze in hoog tempo... Toen zei ik "goh, wat een moeilijke keuze". "Doe maar blauw valt niet op."

En tijdens het wikkelen van alle lagen gips en het aanbrengen van de blauwe laag riep ze vrolijk... "Ik durf dit wel te zeggen, je hebt toch een verpleegkundige als vriendin, dan moet je wel tegen een medisch stootje kunnen." Ik keek verbaasd naar haar, wat zal ze daarmee bedoelen? Toen keek ze nogmaal naar haar werk, toen naar mij, toen weer naar het gips.

"Hi, hi, je hebt 'smurfenvoeten'!" Toen keek ik naar mijn voeten, ik heb maat 55 uitziende smurfenvoeten. Terwijl zij vrolijk verder ging met haar werk, en vanuit de verte riep; "verpleegkundigen geven om je en je vriendin vast en zeker ook' Toen drong het besef tot mij door... ik loop een paar weken rond als Supersmurf.

Ik moest naar het ziekenhuis toe om gecorrigeerd worden, een correctie, is nooit een fijne zaak (soms zie je er uit als een smurf), maar toch is het noodzakelijk, zodat je later in het leven geen of minder problemen krijgt.

Gisteravond gaf ik een Bijbelstudie bij een jong stel thuis. Het was op sommige momenten best emotioneel omdat tijdens het gesprek iedereen merkt, dat je in het leven, je je houding of je karakter 'correctie' behoeft. Dat is nooit een fijne tijd. Maar het is net als de verpleegkundige tegen mij zei; "degene die je wilt corrigeren heeft wel het beste voor ogen."

Daar vertrouw en geloof ik dan ook in, met heel mijn hart en ziel. Maar voor nu, op dit moment.. heb ik smurfenvoeten, maat 55 en blauw. De komende weken zul je mij al van een kilometer ver zien aankomen.