02-07: En toch gebeurd er zoveel moois

Ik had op 1 juli een gesprek met vrienden uit diverse Adventkerken en we kwamen bij elkaar om plannen en ideetjes uit te wisselen. Immers Nederland is één gigantisch groot missieveld. en als je 4 advent-christenen bij elkaar zet in één ruimte die gedreven zijn om in nederigheid en onder leiding van Gods Geest, Zijn boodschap uit te dragen... dan krijg je vuurwerk.

Als je met mensen praat, dan komen allerlei verhalen op tafel. Zeker ook de misstanden. Mensen, Instituten, leiders.. mensen van wie je een meer dan bovengemiddelde indruk had.. bleken je achteraf toch tegen te vallen. Het zijn bijzondere lessen en ik merk dat die lessen niet alleen bij mij zijn.. maar dat anderen in andere vormen hetzelfde meehebben gemaakt.

Je schrikt je een hoedje.. dat jouw waarneming van de situatie van sommige Christenen nog veel treuriger is dan wat je zelf dacht. De vraag die mij dan overkomt is.. hoe ga je hiermee om.., wat zeg je dan.

Mensen zijn in paniek.. "wie zegt nu nog de waarheid?"; "wie wil er nu nog oprecht met God wandelen?" Iedereen is paniek.. iedereen is om zoek.. zoekende dollende.. maar kunnen ze de waarheid nog wel vinden.

Ik probeer mensen steeds meer en meer te wijzen op Christus. Ik merk dat een werkelijke verandering brengt in het levens van mensen... 'het is zo simpel..." Waarom maken wij het moeilijk