27-01: Buiten! Beter als binnen?!
Ik las een artikel uit Ministry Today, die ingaat op het feit dat veel predikanten strijden met hun denominaties, over hoe zet het geloof aan de leden dienen uit te dragen. In het blad werden 5 pagina's gewijd aan predikanten die van hun denominate Carte blanch kregen om met eigen ideeën aan de slag te gaan binnen de structuur van het genootschap en anderen die door de leiders op straat werden gezet (of zelf weggingen) en nieuw succesvolle mega-kerken oprichten.
In het blad werd ook een column gewijd over dit thema door Emeritus Baptistenpredikant Kendall, iemand die mijn inziens.. een goede analyse kan maken waar leiders in kerken en para-kerkelijke organisaties zich mee bezig houden.
Wil je naar aanleiding van dit artikel met me in discussie.. ga dan naar het agp forum
Buiten het kamp
Het beste in het werk van God wordt vaak gedaan buiten het raamwerk van onze2 religieuze instituten.
Er zijn natuurlijk glorieuze uitzonderingen, maar ik heb het stantpunt dat Gods glorie vaker zichtbaar is "buiten het kamp", zoals Hebreeën 13:13 aangeeft: "Zo laat ons dan tot Hem uitgaan buiten de legerplaats, Zijn smaadheid dragende."(NBV). Ik wil graag Gods glorie in deze zaak weergeven in deze zaak als zijn 'onmiddelijke' toestemming - zelfs als het niet door de kamp of het legerplaats erkend. Ik wil "kamp" in dit artikel graag weergeven als de tradtionele kerkgemeenschap, waar de kracht en invloed hoogtij viert - zoals dat gebeurt in een denominatie of een redelijk georganiseerde organisatie.
Meeste denominaties die ooit eens de zegenineng van de Geest konden waarnemen bij het onstaan van hun beweging.. kijken terug naar een tijd dat ze een beweging waren... "buiten het kamp". Vaak begonnen ze als een kleine groep die door de rest neergekeken werd - vaak betiteld als een sekte.
Het juist de eerste kerk van God die zo was, als beschreven in het boek Handelingen. Drieduizend mensen mochen dan wel bekeerd zijn op die Pinksterdag, maar het was slechts een exteerm klein percentage, vergeleken met de totale Joodse populatie in Jeruzalem. Paulus bevestigde dit toen hij sprak over een "Sekte" door zijn Romeinse tijdgenoten. (zie Romeinen 24:14). In het loop van de kerkgelijk geschiedenis werd vaak het onderschied gemaakt tussen de "gegeven" congregatie (gevestigde religie) en de vis-á-vis de "verzamlede" congregatie.
Wat wij niet meoten vergete is de stigma - schuld - dat vaak gericht werd op diegene die zich buiten het kamp zich bevonden. Het was bijna altijd een verworpen, belaagde en niet belangrijk geacht in eerste instantie. Degene die zich buiten het kamp bevonden, kregen vaakhet gevoel van beschaamdheid omdat ze zich altijd op neergekeken wisten. Een stigma krijgen doet altijd pijn. Wellicht is de beste manier om een stigma te begrijpen is dat het beschamend is voor degene die het moet ondergaan.
Maar waarom zou God zijn toestemming geven voor die, die buiten het kamp opereren (uitgaande natuurlijk van het feit dat deze mensen waarlijk spirtueel als bijbels onderlegd en theologisch juist bezig zijn)? Het antwoord is het volgende, God is niet blij met de religeuze instituten die opgericht zijn - zels als die instituten religeus gezien juist bezig zijn - wanneer de instuten, verwateren, rijk, prestigeus en niets nodig heft. Deze dynamiek wordt perfect beschreven in Jezus brief aan de gemeent van Laodicea - een gemeente die Hij zou uitspuggen, uit zijn mond, vanwege de slechte smaak. (kijk Openbaring 3:16). God houd van diegen die Hem dienen en eren, dan diegene de glorie verwachten die elders komt (Johannes 5:44)
Wanneer ik een keer werd gevraagd om bij een kerk te preken had ik een vervelende ervaring. Ik kon niet preken. Ik koos een overdenking die ik eerder had gehouden, waarvan ik alle woorden kende, maar ik kon nauwelijks twee zinnen bij elkaar zetten. 5.000 mensen waren aan het lachen, maar ik vond het niet grappig.
Het was voor mij een bijzondere evaring, na 15 minuten van leiden, voelde ik dat de Heilige Geest mij bewoog om te preken uit Hebreeën 13:13, niet wetende wat het was. Ik stopte met de oude overdenking en sprak met vrijmoedigheid over het gaan 'buiten het kamp'.
Het lachen verstomde. Je kon een speld horen vallen. Honderen (inclusief vele predikanten en kerkleiders) kwamen naar voren toen ik de oproep deed. Het was een gedenkwaardige avond. Ik kwam na afloop achter dat op de dag dat ik die overdenking preekte over Hebr. 13:13, de kerk besloot haar naam te veranderen en dat ik de eerste overdenking had in de nieuwe kerk omdat ze door hun eigen kerkgenootschap aan de kant werden gezet.
In mijn boek "The Anointing: Yesterday, Today, and Tomorrow", betuig ik dat als de Heilige Geest compleet zo verdwijnen uit onze kerk vandaag de dag, dan zou, algemeen gesprokken, 90% van het werk in de kerk doorgaan alsof er niets gebeurd zou zijn.
Bevind u zich buiten het kamp? Weest bemoedigd. U volgt een oude gewoonte, die aangeeft dat je Gods toestemming hebt, en je geen zorgen hoeft te maken over de gemeenschap die op je neerkijkt. Maar weest voorzichtig. Raak niet te comfortabel. Want wat nu "buiten het kamp"is, wordt gewoonlijk "het kamp" morgen!
