01-12: Tijd voor actie

Ik had gisteren weer eens een bijzondere dag. Als ik met diverse mensen praat, merk ik dat passiviteit voor de Christenen een van de meest voorkomende 'plagen' is die de geloofsgemeenschap treft het afgelopen paar jaar.

Zo kwam ik tijdens mijn dagelijkse 'forenzen' reis naar werk een gemeentelid tegen van een naburige gemeente, die zoekende is. Teleurstelling over passief geloof bij anderen in haar kerk, of beter gezegd... actief voor de verkeerde redenen, dreigde haar vuur te doven en ze nam de keuze om elders te kijken.

Helaas boterde het in een andere huisgroep ook niet en nu is ze weer terug in haar oude kerkgemeente, maar uiterst ontevreden, met een gedoofde vlam. Je schrikt wel als je een dergelijk verhaal hoort. De persoon in kwestie vertelde mij dat de broer en zus zo verdrietig waren over zaken in de kerk, dat ze besloten Jehova' Getuige of zelfs Moslim te worden.

Ik wil het nu niet hebben waarom mensen weggaan. Maar waarom mensen hun vuur laten doven. De laatste paar weken kom ik alleen klagende jonge en oude gelovigen tegen. Ik hoor van iedereen dat het anders moet en anders kan. Maar als je dan vraag, kom in actie! Dan kijkt iedereen je vragend aan.

Zo ook met de dame die ik in de trein sprak. Ik vroeg haar wat haar bezighoudt. Ze vertelde mij dat ze de laatste tijd droomt, dat ze actiever moet worden in het geloofsleven. Ze komt in situaties, waardoor ze van anderen hoort, dat ze smachten, hongeren en dorsten om te horen van een liefhebbende God die zijn Eniggeboren Zoon stuurde om ons te redden.

En haar reactie was, zo vertelde ze mij.. "nog meer twijfel." De urgentie voelen dat je moet opkomen voor je geloof.. je persoonlijke getuigenis, maar vast gestrikt in je eigen onmacht.

Ik begrijp nu, waarom klagen een funest is voor ons geloofsleven.. het bewerkstelligd passiviteit in ons. Ik zeg niet dat je moet optreden als er dingen gebeuren die je niet zint. Juist wel. Maar we moeten niet te lang jammeren over een situatie, maar handelen.

Ik probeerde de dame duidelijk te maken, dat de Heer haar echt wil gebruiken. En als zij de Heilige geest aangespoord wordt om te getuigen van haar geloof dat ze er werk van moet maken. Toen ik haar een paar suggesties gaf, gingen we blij uit elkaar... zij kon verder... en ik voelde mij gebruikt door de Heer.

De vloek van passiviteit omgeeft vele oprechte gelovigen als een donkere wolk. Bedreigt door de situatie om hun heen (zij het in de kerk, in het gezin, de samenleving), dreigt men het ijkpunt in het leven niet meer te zien. Men heft het hoofd niet meer omhoog, maar kijkt naar de problemen om hen heen. Het doet me denken aan die arme Petrus op dat bootje in de storm en tijdens de wandeltocht over het water naar Jezus toe.

Hij wilde actie, de tocht over het water... hij was vol zin.. vol energie... zolang hij zijn ogen richtte op de Heer was er actie (en dus een wonder mogelijk). Hij klaagde niet over het weer. Hij klaagde niet over discipelen die niet de zelfde uitdaging hadden als hem. Hij keek op Jezus en dat gaf hem kracht.

Ik heb zelf jarenlang de fout gemaakt om te kijken wat er mis is met mijn omgeving en daarover te klagen. Maar ik besef me dat de Heer mij persoonlijk aanspreekt om geen 'dood' geloof te hebben, maar actief te worden in Zijn wijngaard.. en de enige mogelijkheid hoe ik dat kan doen is uit dat bootje te stappen en naar de Almachtige toe te lopen, juist handelen.

Uit mijn comfortabele boot, uit een schijnbaar veilige positie, waar je kan klagen, waar je fijn passief kan zijn zonder dat iemand het ziet (behalve de Heer uiteraard). Nee, ik stap eens uit die boot... ik wandel Jezus tegemoet. Ik vergeet die golven, die jagende storm.. die samenpakkende wolken. Ik vergeet die 'schijnbaar' veilige boot. Ik kom in actie! Ik wandel Jezus tegemoet!

Als wij als gelovigen met zijn allen Jezus tegemoet wandelen, Als wij ons laten leiden door de rots, het fundament. Als wij zijn woord binnendrinken, als wij leven brood en levend water tot ons nemen. Dan komen wij in actie, als dat vuur door de Geest in ons aangewakkerd wordt.

Voedt je vuur, met Zijn woord. Laat dat vlammetje vurig branden. Een motor hoort in beweging te zijn, anders raakt hij in oververhitting en gaat hij uiteindelijke stuk. Nee, laten wij gedreven worden voor onze Heer en Heiland, in waarheid en in Geest.

Als we niet actief blijven... met onze ogen gericht op Jezus.. dan is het lot van Petrus ook wat ons ten deel kan vallen, zaken als een baksteen in het water. Prijs de Heer, dat de Heer ons wil redden uit onze passiviteit.. Net zoals hij zijn hand, uitstrekte aan Petrus, toen hij wegzakte in jammerklacht en angst. Zo strekt hij ook de hand naar ons uit. Het kan. We kunnen vooruit, als wij kijken naar Hem die ons voor wil gaan.